من نگويم ، كه بدرد دل من گوش كنيد
بهتر آنست كه اين قصه فراموش كنيد

عاشقانرا بگذاريد بنالند همه
مصلحت نيست ، كه اين زمزمه خاموش كنيد

خون دل بود نصيبم ، بسر تربت من
لاله افشان بطرب آمده مي نوش كنيد

بعد من سوگ مگيريد ، نيرزد به خدا
بهر هر زرد رخي ، خويش سيه پوش كنيد

غير غم دارو ندارم بجهان چيست مگر؟
رشك كمتر بمن ، هستي بر دوش كنيد

خط بطلان بسر نامه هستي بكشيد
پاره اين لوح سبك پايه مخدوش كنيد

سخن سوختگان طرح جنون مي ريزد
عاقلان ، گفته عشاق فراموش كنيد

******

خانمانسوز بود آتش آهي ، گاهي
ناله اي مي شكند پشت سپاهي ، گاهي

گرمقدر بشود سلك سلاطين پويد
سالك بي خبر خفته به راهي گاهي

قصه يوسف و آن قوم چه خوش پندي بود
به عزيزي رسد افتاده به چاهي گاهي

هستيم سوختي از يك نظر اي اختر عشق
آتش افروز شود برق نگاهي ، گاهي

روشني بخش از آنم كه بسوزم چون شمع
روسپيدي بود از بخت سياهي ، گاهي

عجبي نيست اگر مونس يار است رقيب
بنشيند برگل هرزه گياهي ، گاهي

اشك در چشم فريبنده ترت مي بينم
در دل موج ببين صورت ماهي ، گاهي

زرد رويي نبود عيب مرانم از كوي
جلوه بر قريه دهد خرمن كاهي ، گاهي

دارم اميد كه با گريه دلت نرم كنم
بهر طوفان زده سنگيست پنهاهي گاهی

رحیم معینی کرمانشاهی

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: